Merqueite
nunha feira de domingo.
Repousabas coa face revirada,
cun xesto tenro de noxo,
mergullada nun mar de cousas
de segunda man.
Coma ti.
Usada e gastada
pola vida e os prantos
que che fixeron durmir no sofá
as máis das noites
que non houbo quen te levara
para a cama.
Collinte coas mans
e acariñei un cabelo suave
que contrastaba cos teus ollos
cheos de ferida e humidade.
Merqueite polo prezo que pediron,
pero podería ter pagado máis.
Pagaría toda a prata
todos os euros
toda a vida estaría pagando unha cuota
con elevados intereses
e comisión de apertura
por levarte para a casa.
Leveite sinxela
mais rebelde,
leveite cos teus berros
e con esa manía incontrolable
de querer morrer coas ausencias que deixaban
as historias dos libros
no teu peito.
Leveite distinta ás demáis
e igual a todas as que soñara.
Viñeches contenta máis desconfiada
e revolviches toda a casa
e a miña meticulosa orde
voou coa túa roupa interior
por riba da cama desfeita.
Leveite coma quen leva
un tesouro abandonado
que outro desgraciado non quixo,
non soubo valorar,
non tiña nin idea de tasacións
de artículos de luxo,
de relevantes obras de arte.
Pero o tempo é un gran burlador
que ri ás gargalladas esperando
os resultados
das súas reviradas fazañas.
E non sei como
nin por que
pero atopeime desexando
un silenzo eterno para os teus berros.
Obsesionábame a orde
dos cadros da parede,
as náuseas que me producían
as manchas de café do sofá,
o teu cabelo despeiteado de domingo.
Desexaba desfacer
o teu xesto de desconfianza
e a humidade deses ollos
que me destrozaba as entrañas.
Quixen redecorar o salón
da túa personalidade,
para ver se así atopaba
nalgún oco das vísceras
aquel amor que sentira
a primeira vez.
Refíxente dunha forma tal
que até che cambiei as cellas
de sitio
e puxen alí os beizos
e onde ían as orellas
puxen o nariz
e así até cambiarte
transformarte
mutarte
nunha muller que puidera amar
de verdade.
Pero cal foi a sorpresa
para a miña humanidade
baleira
de propósitos e obxectivos,
cando amencín desexando
amencer de novo contigo.
Cando descubrín que botaba de menos
coa desesperación dun mozo
enfermizo de paixón
asasinado polos ciúmes
babexando barbaridades
o teu cabelo suave.
Cando quixen morrer de pena
e morrín de saudades.
Eu só quería atopar intacta
á muller que mercara
a prezo desmedidamente baixo.
Escollinte con esmero
mais esforceime por cambiarte.
Descubrín que era
un deses que non valoran a arte,
dos que abandonan en vertedoiros
pezas fermosas de colección,
dos que non valoran o que teñen diante.
Descubrín que era un panoco.
Que era como os demáis.
Foi entón cando me culpei
desta triste soidade.
Cando caín
e mudei
e quixen autofustigarme.
Foi entón cando soñei
cun domingo de feira
para sair
a buscarte.
